ایران به جهت امتیازات درخشان و متعدد ژئوپلیتیکی قابلیت ایفای نقش موثر (سلبی و ایجابی) در معادلات منطقه‌ای و جهانی مرتبط و غیرمرتبط با چین را داراست و در صورت بازشناخت جایگاه خویش بر صفحه شطرنج جهانی، ادراک صحیح از رقبا و شرکای منطقه‌ای و بین‌المللی از جمله چین و پیش‌بینی عالمانه از سناریوهای پیش رو می‌تواند ضمن همراهی با جریانات کلان نظام بین‌الملل، با لحاظ نمودن سه اصل عزت، حکمت و مصلحت به تامین منافع ملی خویش بپردازد.
در نگاه ژئوپلیتیکی چینیان، ایران زمین طی سالیان دراز دارای جایگاه مهم «دیوار دفاعی نامرئی» در برابر هجمه‌های جبهه ضد چین در بسیاری از حوزه‌ها بوده است. چنانچه اصول ادراکی ذکر شده در بالا در نهادهای تصمیم‌ساز کشور محقق شود و ایران جایگاه حقیقی خود در صحنه تحولات جهانی را بازیابد، تهران به خوبی درک خواهد نمود که هر اقدامی که موجبات بر هم خوردن تمرکز ایالات متحده در معادلات ایندوپاسیفیک را فراهم آورد به نوعی فضا را برای چانه زنی تهران با پکن و مطالبه «مابه ازا» آن هم از نوع راهبردی را در حوزه‌های مختلف ایجاد خواهد کرد.
فراتر از این وجه سلبی، در مراتب ایجابی ژئوپلیتیکی، حضور و نفوذ جمهوری اسلامی ایران در حوزه‌های مختلف از جمله جبهه مقاومت در منطقه، آسیای مرکزی، خلیج فارس، دریای مازندران و ده‌ها عرصه دیگر قابلیت ورود کشور در بازی بزرگان و انتخاب‌های راهبردی را برای کشور ایجاد نموده است. از بریکس تا شانگهای و از ابتکارات متعدد چینیان تا رقابت‌های کلان قطب‌های نوظهور نظام بین‌الملل و معادلات کریدوری جاری بر پهنه‌های مختلف، همه چیز را برای حضور پرقدرت و ایفای نقش ایرانیان در فضایی که رقابت قطب‌های موثر در نظام بین‌الملل به نقطه جوش خود نزدیک می‌شود فراهم آورده است، تنها به تعبیر مولانا باید «کوزه ادراک‌ها» را از «تنگی تنگناها» رهانید و در این میان طرحی نو درافکند!
