سهم اقتصاد دیجیتال از تولید ناخالص داخلی کشور حدود 7.5 درصد است که به‌مراتب بسیار کمتر از سهم 15 تا 30 درصدی اقتصاد دیجیتال در تولید ناخالص داخلی کشورهای توسعه‌یافته است.
در حال حاضر صنایع مختلف در ایران با سرعت متفاوتی به سمت دیجیتالی‌سازی حرکت می‌کنند و این عدم توازن یکی از عوامل عقب‌ماندگی است.
در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته، صنایع مختلف به‌طور کامل با اقتصاد دیجیتال و صنعت 4.0 همگام شده‌اند اما در ایران، هنوز شاهد تحولات اساسی در ارکان اصلی صنایع نیستیم.
از سرعت بالای تحول در صنعت رسانه می‌توان به عنوان نمونه‌ای موفق یاد کرد و صنایع دیگر مانند معدن و بیمه نیز باید با شتاب بیشتری به‌کارگیری فناوری‌های نوین را دنبال کنند.
تجربه موفق شهری مانند شنزن در چین، اهمیت ایجاد زیرساخت‌های جامع برای تحول دیجیتال را به ما گوشزد می‌کند. سیاست‌گذاری دقیق و ایجاد زیرساخت‌های لازم، مانند افزایش تعداد خودروهای برقی، می‌تواند به تسریع این روند در ایران کمک کند. تفکر جزیره‌ای و جدا شدن از جامعه جهانی، مانعی بزرگ بر سر راه توسعه کشور است در حالی که ما باید با استانداردهای جهانی همراه شویم.
نقش کلیدی دیجیتالی‌سازی در تحقق شعارهای عدالت آموزشی و توزیع عادلانه ثروت غیرقابل انکار است. بدون ورود به دنیای دیجیتال، امکان دستیابی به این اهداف وجود ندارد. باید از تجربیات جهانی یاد بگیریم و از تصمیم‌گیری‌های عجولانه و بدون مطالعه جلوگیری کنیم. در نظر داشته باشیم که عدم وفق‌پذیری کافی با انقلاب صنعتی چهارم، تبعات منفی فراوانی برای آینده ایران خواهد داشت.
