صنعت دارو در ایران واقعا مظلوم بوده و تاب آوری فعالان این حوزه رو به پایان است. به یاد داشته باشیم از سال 1230 که جامعه داروسازی ایران در مدرسه دارالفنون با تعلیم 7 داروساز ایرانی شکل گرفت تا سال 1309 که نخستین اساتید ایرانی عهده دار تعلیم و تربیت نسل های بعدی جامعه داروسازی در اولین دانشگاه علوم طب شدند تا به امروز که بیش از 97 درصد داروی مورد نیاز کشور در داخل تولید می شود؛ فعالان صنعت داروسازی و داروسازان ایرانی خون دل ها خورده اند و خستگی ناپذیر کار را پیش برده اند.
در حال حاضر متاسفانه دستاوردهای صنعت داروسازی کشور که وابسته به دانش، تلاش، خلاقیت و همراهی اساتید و فعالان این صنعت بوده؛ زیرسایه بحران نقدینگی، قیمت گذاری دستوری، بدهی های دولتی، ناترازی انرژی و رانت ارزی قرار گرفته است.
صنعت دارو بیش از اینکه درگیر حل مسله تحریم های خارجی باشد با تحریم های داخلی دست و پنجه نرم می کند، برای نمونه سیستم انقباضی بانک مرکزی به بهانه کاهش تورم در تخصیص منابع؛ سیستم تأمین سرمایه در گردش شرکت‌های تولیدی را با کمبود مواجه کرده است یا شاهدیم که برق واحدها قطع می شود و در این شرایط مسئولان هم انتظار دارند که نیازهای کشور هم تامین شود، آیا این موضوع ممکن است؟
فعالان حوزه دارو و درمان از وزیر جدید بهداشت آقای دکتر ظفرقندی که خود از چهره های خوشنام حوزه سلامت است؛ انتظار دارند میز مدیریت بحران تشکیل دهد و وضعیت اضطراری کنونی در بخش دارو و درمان را هرچه زودتر با برنامه‌ریزی دقیق حل کند.
